آیا یک خطر نامرئی ما را تهدید می‌کند؟

دیشب به طور اتفاقی بخشی از دقایق پایانی انیمیشن ستودنی Wall-E را دیدم. می‌دونی از آن دسته انیمیشن‌هایی هست که از زمان خودش جلوتر بوده و هرچه بیشتر زمان می‌گذره بیشتر به ارزشش پی می‌برم. زمانی که این انیمیشن را در ذهن مرور می‌کردم این فکر در ذهنم تکرار می‌شد که اگر قرار باشه انسان‌ها به دست تکنولوژی یا هوش مصنوعی نابود بشند لزوماً قرار نیست که یک هوش برتر الکترونیکی که خودش، خودش را برنامه ریزی کنه و تصمیم به نابودی انسان بگیره ظهور کنه؛ بلکه انسان با گذشت زمان و در دسترس بودن همه‌چیز کمتر از مغزش کار می‌کشه و به مرور تبدیل به یک انسان احمق می‌شه که قدرت تحلیل درست را از دست می‌ده. درست است که همچین پیشگویی خیلی بزرگ و نیازمند بررسی داده‌ها و تحقیقات آماری داره ولی من این را به طور شهودی حس می‌کنم و می‌بینم. انسان کمتر از پیش نیاز دارد که مسائل را به حافظه خود بسپارد، با وجود پیچیده‌تر شدن مسائل دنیا بیشتر خواهان سریع‌تر نتیجه گرفتن مسائل است، به وقت گذاشتن و فکر کردن به مسائل علاقه کمتری نشان می‌دهد. صرفاً می‌خواهد از تریبونی مجانی که فضای مجازی در اختیارش قرار گرفته بیشتر برای اعلام وجود استفاده کند. کمتر کسی حوصله خواندن متن‌های طولانی را دارد و حتی برای محتوای‌ غیر نوشتاری نیز همچنان افراد سعی می‌کنند بدون دریافت کامل اطلاعات نظر خود را هرچه سریع‌تر اعلام کنند.

به هر حال با هوش مصنوعی و پیشرفت تکنولوژی منابع بیشتری در اختیار انسان قرار می‌گیرد، نیاز کمتری به استفاده از مغز دارند و حد و مرزی‌های کمتری برای تفریح بیشتر در نظر می‌گیرند. این تغییرها طی چند نسل می‌تواند خطرناک باشد و رو به تباهی انسان بیاورد و یا حتی همانطور که در انیمیشن Wall-E اغراق‌آمیز نشان داده شد راه رفتن را فراموش کنند.

شاید بگوییم که برای اداره‌ی حکومت‌ها افراد کم و دانا هم کافی هستند ولی خب تضمینی نمی‌بینم که این افراد راس کار بیایند و حتی روی کار آمدن یک انسان احمق در کشورهای ابرقدرت میتواند نظم جهانی را به آشوب بکشد.