هیپنوتیزم

در انیمیشن من نفرت انگیز یکی از تبهکاران وقتی یکی از اهرام مصر را می‌دزدد آن را در حیاط خلوت خانه خود قرار می‌دهد و طوری رنگش می‌کند که مردم فکر کنند که آن بخشی از آسمان است! حقه‌ای که شاید هم از چشم چندین کودک پنهان مانده باشد. واقعیت این است که ما بزرگسالان نیز در دیدن رخدادها اطراف خود دچار اشتباه می‌شویم. فرای محدودیت‌هایی بیولوژیکی که از دیدن رخدادهای بسیار سریع و یا اجسام کوچک عاجز هستیم گاهی نیست مغزمان کور می‌شود به جستجوی چیزی هستیم که همیشه در مقابل چشمانمان قرار دارد یا مغلوب حیله‌ی زمان می‌شویم، او اتفاقات اطرافمان را در بستری کند، مقابل چشمانمان به جریان می‌اندازد تا هیپنوتیزم شویم؛ آنقدر در جادوی او غرق می‌شویم که اصلاً متوجه نمی‌شویم که انیمیشن من نفرت انگیز 11 سال پیش به اکران درآمد! متوجه نمی‌شویم که زمان آرزوهای ما را به سرقت برده است، متوجه نمی‌شویم که قامت تلاشمان کمر خم کرده است آنگاه زمان آن است که یک بشکن یا یک تلنگر برق از سرمان بپراند و با خود می‌گویی که من چقدر نفرت‌انگیز شده‌ام!

در این زمان دیگر افسوس خوردن فایده‌ای ندارد. باید آنچه اکنون هستیم را در آغوش بگیریم. حداقل امیدوار به یک شانس دوباره بیشتر باشیم. شاید هم آنچنان خوش‌شانس باشیم که بتوانیم همانند Gru آهنگ Happy بخوانیم و اهداف نو یا کهنه را تعقیب کنیم. نمی‌دانم  چقدر می‌توان خوشبین بود اما می‌دانم که زمان حریص برای اندک دارایی ما نیز در کمین نشسته است و ما بالاتر از هر تلاش، کوشش و برنامه‌ای که برای زندگی خود داریم باید مراقب کفش‌های شخصیت خود باشیم. آن‌ها با هر قدم از محیط اطراف خود تاثیر می‌پذیرند، ممکن است تحلیل بروند و فرسوده بشوند؛ نیاز به تعمیر و مراقبت ویژه دارند. شخصا بر این باور نیستم که فرود اخلاقی افراد به یک باره صورت می‌گیرد بلکه بر این باور هستم تغییرات کند و پیوسته کفش آن‌ها را فریب می‌دهد. از تغییرات کفش غافل می‌شوند و به یک باره می‌بینند کفش از درون پوسیده شده است و با یک اشتباه یا هیجان غیر قابل کنترل به سرزمین رذیلت‌ها هبوط می‌کنند. در واقع هر چقدر انسان از نفس خود اطمینان داشته باشد که زمین نمی‌خورد باز این حقیقت انکار ناپذیر است که کفش او از محیط پیرامون یا کلوخ‌های ریز و درشت و یا حتی موادی که متوجه‌اشان نیستیم تاثیر می‌پذیرد.