هرکسی زیبایی خود را دارد

یه چند وقت پیش بود داشتم فکر می‌کردم چه کسی این معیار رو تعیین کرده که  خانوما زیبا اونایی هستند که هیکلشون مثل ساعت شنی هست یا چهره‌ای با چشای فلان رنگ ، مژه‌هایی به فلان بلندی و یا دماغ که فلان مدل عمل شده باشه و...

و همچنین برام سوال بود که چرا همسن و سال‌های خودم اینقدر به مُد علاقه‌مند هستند ، در واقع طی تجربه 4 ساله دانشگاه به راحتی می‌شد تشخیص بدی الان چی مد هست یه زمان از این عینک بزرگ‌ها بود ، یه زمان از این کت مشکی‌های بلند که حتّی اون پسرای بسیجی هم این مد رو دنبال می‌کردند و یا این آخری که خاطرم هست ای بود که جوراب نپوشند پاچه شلوارم بالا باشه که معلوم نباشه جوراب نپوشیدند.

در واقع برای من این حجم از تلاش برای دیده شدند قابل درک نیست :)) و اصلاً چرا این معیارها معنیش اینه که از لحاظ تیپ باحال هستند یا اون معیارها معنیش اینه که زیبا هستند.

معتقدم که هر آدم زیباهای خاص خودش رو داره و زیبایی دلنشینه که به سیرت آدم باشه.

مخالف بدن سالم ، ورزش یا از این قبیل مسائل نیستم صحبتم اینه انگار یه سری شرط‌ها تعیین شده که اگه آدم به این شرط‌ها رو آدم دارا نباشه ، اون ادم دیگه زیبا نیست و یه جور خود کمبینی تو این آدم‌ها بوجود میاد در صورتی که اینطور نیست و آدم باید خودش رو همینطور که هست دوست داشته باشه و در جهت بهتر شدنش پیوسته در حال حرکت باشه. ( به هر حال هرکس در کنار اشکالاتی که داره یه سری نقاط مثبت هم داره و نباید با نادیده گرفتن نقاط مثبت و بزرگ کردن اشکالات خودش زندگی رو برای خودش جهنم کنه.)

چند روز پیش بود یه موزیک ویدیو داشت پخش می‌شد که یه جورایی همون حرف‌های من رو می‌زد پیشنهاد می‌کنم که حالا اون رو نمی‌بینید حداقل آهنگش رو گوش بدید قشنگه :

John Legend - You & I (Nobody in the World)

خیلی این قسمتش ابتداییش رو دوست دارم که می‌گه :

Try on every dress that you own

You were fine in my eyes, a half hour ago