توبه

یادم هست وقتی داشتم در مورد یکی از نقد‌های کتاب وبلاگ خانوم فاطیما کیان رو که می‎خوندم یه صحبتی در مورد اینکه توبه یه حس خوبی به خود آدم دست میده که از نو شروع کنه و توی دیگر ادیان مشابه‌اش رو دیده بود.

متاسفانه الان مطالب وبلاگشون در دسترسم نیس و دقیق خاطرم نیست چی گفتن و شاید حرفام تکراری باشه.

به هر حال به قلم من بخونید :

دقّت کردید یه نوجوان کنکوری یکی از سوال‌های تکراری بعد از خطا کردن یا تنبلی کردنش می‌پرسه اینه اگه از الان شروع کنم می‌تونم نتیجه کنکور خوبی بگیرم؟

و در خیلی وقت‌ها جواب مثبت هست مگه اینکه خیلی دیر شده باشه و معمولاً این موقع‌ها دیگه خودشونم نمی‌پرسند.

جالبی امر اینجاست که معمولاً وقتی که می‌گیم آره و شروع می‌کنند بیشتر از اونی که فکرشم می‌کردند نتیجه می‌گیرند یا به عبارتی بیشتر از اونی که فکرش می‌کردند وقت داشتند :دی

جالب‌تر از اون می‌دونید چیه؟

اینکه وقتی می‌گیم آره ، خوش‌حال می‌شند می‌خوان از نوع شروع کنند یه انرژی مثبت خیلی خوبی دارند و با انرژی زیادی شروع می‌کنند و ادامه می‌دند.

حس از نوع شروع کردن خیلی خوبه.

بعضیا خیلی شیفته‌اش هستند هی هر شنبه میگند دیگه این شنبه از نو جهت اهدافم شروع می‌کنم. :))

توبه هم همینطوریه از نو شروع کردن جهت کامل شدن در مسیر او.

اونی که از اوّل میدونست ما چه گناه‌هایی و چه خلف وعده و چه عهد شکنی‌هایی می‌کنیم امّا نه روزی قطع کرد نه فرصت‌های پیشرفت رو گرفت امّا انسان باز با نعمت‌ها نیرو گرفته و با استفاده از اونا در گناه پیشرفت کرده و چه خوب است که نشانه‌ها رو جدّی بگیریم از نو شروع کنیم و به سوی او بازگردیم قبل از بازگردانده شدن.