از انیمیشن‎های کودکی برای بزرگ شدن

Corpse Bride 2005

این که می‌شنوید یکی از آثار بتهوون نیستش بلکه هنرنمایی Danny Elfman برای شاهکار Tim Burton.

با اینکه این فیلم خیلی از فضاش با رنگ‎های مرده هستش با رنگ موسیقی خیلی خوب اون به انیمیشن زندگی بخشیده.

برای من که امیلی محبوب‎ترین شخصیت این انیمیشن هستش. در واقع Tim Burton با اینکه یه مَرده خیلی قشنگ احساسات زنانه رو توی امیلی به نمایش گذاشته (یا حداقل تصور من از احساسات زنانه :)) ) یه عاشقانه که سعی داره نشون بده که احساسات آدم‎ها چقدر فراتر از محدودیت‎های زمینی هستش؛ یه قلب شاید نتونه گرمای نور خورشید رو دوباره حس کنه و حتّی دیگه نتپه ولی هنوز می‎تونه عاشق بشه و یا حتّی بشکنه.

طنز فیلم زیاد نیستش در عوض شوخی‎هایی که با اسکلت‎ها و دنیای مردگان میشه شیرین و بامزه هستش. تصور ما همیشه از عروس یه دختر آراسته و زیبا هستش ولی این فیلم با اینکه این قاعده رو بهم می‎ریزه خیلی خوب حس یه عروس رو به تصویر می‎کشه و شما خیلی آروم آروم علاقه‎مند به این عروس می‎شید و ظرافت‎های احساسیش رو می‎تونید لمس کنید؛ بفهمید چرا توی روز عروسی هرچی عروس میگه حرف حرفه اونا ولا غیر :))

یکی از جذاب‎ترین صحنه‎های این فیلم برای من اونجایی هست که امیلی در حال پیانو زدن هستش و ویکتور می‎خواد ازش دلجویی کنی. موسیقی که اون قسمت نواخته می‎شه خیلی مناسب صحنه هستش و خیلی راحت بدون اینکه کلامی برقرار بشه همه حرف‎ها رو یاد می‎ده.

این انیمیشن خیلی زیبا یادآور می‎شه که نباید به خاطر خواسته‎های خود احساسات دیگری رو پایمال کرد؛ دوست داشتن چیز غیر ممکنی نیست فقط باید با قلبت اونو بپذیری؛ برای دیدن زیبایی‎ها باید وقت گذاشت تا بتونی پرده‎های ظاهربینی رو کنار زد و درون هر شخص رو دید. درونی که قراره برای یه عمر همراه آدم بشه.