وقتی نهال بودم

روی سنگ‌فرش‌های مربعی پیاده‌رو L مانند حرکت می‎کردم که صدای 2 دختر بزرگ رو شنیدم که میگفتن این پسره چرا اینطوری راه میره؟ فلجه؟

برای یه  پسر 5-6 ساله اونم به جثه ریز میزه من سخت بود که توی هر قدمش پاشو رو بذاره رو مربع 2تا جلویی، در واقع پاهام رو خیلی کش می‌آوردم و کاملاً غیرعادی می‎شد.

موزائیک‌های درمانگاه رو بیشتر دوست داشتم چون سیاه سفید بودند؛ یه موزاییک رو که فاصله خوبی داشت انتخاب می‎کردم و با حرکت‌های L مانند به سمتش حرکت می‌کردم. فکر کنم توی درمانگاه افراد خیلی بیشتری مظنون می‎شدند که من مشکل ذهنی یا جسمی دارم :دی به هر حال من بدون توجه به دیگران سوار بر اسب رویاهام روی زمین واقعی بودم.

از شطرنجی که از 3-4 سالگی مهره‌هاش رو دست می‎گرفتم و خیلی وقت‌ها بدون صفحه شطرنج با مهره‌ها داستان سرایی می‌کردم و روی مبل‌های خونه می‎چیدمشون و از جنگ تن به تن تا استراتژی‌های جنگی رو بازی می‌کردم الان بازی‌های هر چند ماه یک بار باقی مونده و قدم‌های L مانند که گاهاً با موسیقی همراه می‌شه حالا چه روی پشت‌بوم ساختمون دانشکده دانشگاه کارشناسی باشه چه موزاییک‌های خوابگاه (خصوصاً شب امتحان) و چه سنگ‌ فرش‌های پیاده‌رو تهران وقتی که یه روز خوب رو سپری کرده باشم و در حال برگشت به خوابگاه باشم.

اینقدر در افکارم غرق می‎شم که متوجع نیستم که چقدر غیر عادی دارم تلاش می‎کنم که به مربعی که از قبل نشون شده برسم. اینقدر غیرعادی هستم که سگ کنار کیوسک به من مشکوک شود و بلند پارس کند. :دی

توضیح: در شطرنج اسب به صورت L مانند حرکت می‌کند.

فکر کنم هنوزم نهال باشم :))

#وقتی_نهال_بودم