از دوست داشتن (پیشگفتار)

دیشب دوباره بخش اول کتاب (تیرهای سقف را بالا بگذارید، نجاران و سیمور: پیشگفتار) رو خوندم با اینکه تکراری بود ولی چنان غرق در کتاب شده بودم که متوجه نشدم کی زمان گذشت. یه دفعه دیدم ساعت 2 شب شده. کتاب رو با کلنجار زیاد بستم و ادامه‌اش رو برای زمان دیگه گذاشتم. راستش با شخصیت‌های کتاب‌هایش نه تمام و کمال ولی با هر کدوم در شرایط خاصی از زندگی همزاد پنداری دارم. گاهی وقت‌ها من هم دلم یک بنگ و تمام می‎خواهد. خیلی دوست ندارم از سلینجر یا دیگر هنرمندانی که دوستشان دارم بنویسم. تا حالا فقط در مورد ludovico نوشتم. کسی که آهنگ‌هاش چندین ساله آرمش بخش من هست و هیچ وقت تکراری نمی‎شوند. یادم میاد جشن فارغ التحصیلی بود. مسئول کلیپ‌ها و یکی از اداره کننده‌های جشن بودم اونقدر اون روزها کار رو سرمون ریخته بود که یادم رفته بود زمینه صفحه لپ‌تاپ رو عوض کنم و عکس ludovico  با اون حالت احساسیش که بنظرم داره اون موسیقی بهشتیش رو می‎نوازه بود. بچه‌ها که اون رو نمی‎شناختند همه براشون سوال شده بود آخه این چه عکسیه؟ این کیه؟ بگذریم اصلاً قصدم دوباره نوشتن از ludovico نبود ولی خب دست خودم نبود وقتی که یکی توی قلبت جا خوش می‎کنه هر چند وقت یک بار برای گردش تفریحی به مغز آدم سر می‎زنه کار هم نداره که آدم سر نماز باشه یا وسط امتحان باشه، موقع خواب باشه یا حتی موقع وبلاگ نویسی در مورد موضوع دیگر.

یکی از قسمت‌های کتاب رو که دوست دارم اونجاشه که می‎دونیم سیمور به شارلوت سنگ میزنه؛ قابل درک هست. در واقع سیمور خیلی وقت‌ها کارهایی رو انجام می‎ده که آدم توی خیالشون انجام میده ولی عملیش نمی‎کنه.

اونجا که بادی  یه دفعه حس کرد باید او و عموی مادر موریل دست هم را بگیرند خنده‌ام گرفت.

نمیدونم چرا وقی کتاب‎هاش رو می‎خونم بیشتر توی تنهایی خودم فرو می‎رم دلم می‎خواد کمتر حرف بزنم و کلاً دلم میخواد پاشم برم در دور دست‎ها.