زخم زبان‌

لفظ پیردختر یکی از لفظ‌های زشته جامعه ماست که حداقل من معادل انگلیسیش رو بلد نیستم. شاید در نگاه اوّل به نظر بیاد که این لفظ رو فقط مردها به کار ببرند تا خانوما را مورد تمسخر قرار بدن اما این لفظ بین خانوما خیلی رایجه حالا یا در خصوص معلم‌های دوران کودکی یا استاد حال حاضر دانشگاهشون از این کلمه استفاده می‌کنند.

دخترانی که که سنشون نسبت به عرف جامعه بالا رفته و هنوز ازدواج نکردند از دید دخترای دیگه اینطوری به نظر میان که از قافله عقب بودند و احتمالاً دارای ایرادی هستند وگرنه چرا همرنگ جماعت نشدند؟ اگر اون فرد دارای اخلاق تندی باشه هم اون رو پیر دختر عقده‌ای خطاب می‌کنند.

برچسب زدن و یا قضاوت کردن سلاح کارایی هست برای جامعه‌ای که خودش با خودش دشمنه. به جای اینکه همچین مواردی تحریم بشه به قول یه وبلاگ نویس زنان علیه زنان به نشر این تفکرهای غلط کمک می‌کنن.

می‌دونی خفه می‌کنه خفه. اونقدر این مسئله رو بزرگ می‌کنند که خود فرد هم دیگه باورش می‌شه که زندگیش با ازدواج تکمیل می‌شه در صورتی که اونم یه آپشن از آپشن‌های زندگی هست؛ اینقدری که روی زمان تشکیل خانواده دادن تاکید می‌شه روی نحوه شناخت آدم‌ها و یا چگونگی درست انتخاب کردن تاکید نمیشه در صورتی که باید در مورد دوم آموزش داده بشه. حالا که چی زود زود ازدواج کردین و زاییدین؟ واقعاً عشق رو درک کرده بودید یا هیجانات جوانی؟ نسل قبلیا که تند تند ازدواج کردند الان افسوس اهداف کنار گذاشته شده رو نمی‌خورند؟

چیزی که من می‌بینم اینه خیلی از اشخاص آرزوهای زندگی خودشون رو در آینده فرزندشون جست و جو می‌کنند در صورتی که اون یه شخص مستقله.

می‌دونید تا یه جایی که این مسائل باعث تحرک شخص بشه و به خودش بیشتر اهمیت بده خوبه ولی از یه جایی به بعد فقط خورد می‌کنه طرف رو.

افراد زیادی هستند که به واسطه همین فشارها و حرف مردم به دانشگاه یا رشته‌ای میرند که دوست ندارند و عمرشون رو تلف می‌کنند. یا افرادی که به امید عشق بعد از ازدواج یا تصمیم‌های عجولانه ازدواج می‌کنند.

ای‌کاش به جای این همه فضولی توی زندگی دیگران سرمون به کار خودمون باشه و به دیگران برچسب نزنیم. به جای حساس بودن روی زمان ازدواج یا دانشگاه رفتن بیشتر به این توجه داشتیم که با بالا رفتن سن اون فرزند همچنان بچه‌گانه فکر نکنه. یاد بدیم که محبت کردن رو بلد باشه و واسه زندگیش هدف داشته باشه یاد بگیره از راه سالم پول در بیاره و از خلاقیتش تو این زمینه استفاده کنه و نه لزوما با دانشگاه رفتن امیدوار باشیم خودش یاد می‌گیره.

فکر نمی‌کنم که کسی از تشکیل خانواده و یا در ورژن‌های پایین‌تر محبت کردن و محبت دیدن بدش بیاد. خصوصاً که تو ایران این تفکر وجود داره که فرد رابطه جنسی قبل ازدواج وجود نداشته باشه و سرکوب این نیاز منجر به افزایش فشار و گاها بداخلاقی فرد می‌شه. پس فکر می‌کنم به جای افزایش فشار بهتره فرصت بدیم خود فرد مسیر زندگیش رو به مرور جلو ببره. اجازه بدیم که بدون اینکه گوشه‌ای از مغزش درگیر حرف و یا قضاوت مردم باشه. با اعتماد به نفس کامل توی جامعه حضور داشته باشه. صد البته این اعتماد بنفس به بهتر قدم برداشتن، ریسک کردن افزایش جذابیت کمک می‌کنه و حضورش در جامعه فرصت آشنایی با اشخاص جدید رو افزایش می‌ده پس عاقلانه‌تره فرصت‌های پیش رو فرد رو در نطفه نکشیم.