کشتی

هرچند وقت یه بار که پام به یه سری کانال‌‌های خبری باز می‌شه و اخبار کشور رو می‌خونم بی‌اختیار همینطور اسکرول می‌کنم و بیشتر می‌خونم. از کلی حوادث  دیگه خبردار می‌شم که اطلاع نداشتم و همشون هم ناراحت کننده هست. اینقدر این مسئله اسکرول کردن ادامه پیدا می‌کنه تا خبرهای قبلی مرور بشند و یا خودشون یه سری چیزها رو یادآوری می‌کنند.

برای بلاهای طبیعی (که اونم از به خاطر خودمون تبدیل به فاجعه شدن) کمتر ناراحت می‌شم ولی برای خیلی از مسائل دیگه کشور عمیقاً دلگیر می‌شوم. 

قبلاً به بهبود اوضاع امید داشتم ولی متاسافنه هرچی نگاه می‌کنم نمی‌تونم مثل قبل امیدوار باشم.

شاید برای اهداف خودم و مسیری که دوست دارم طی کنم بتونم خودم رو جمع کنم و در راستاش قدم بردارم ولی شبیه این میمونه که توی یه طبقه از یه کشتی در حال غرق، در حال تلاش برای غرق نشدن باشم. شاید بتونم توی اون کابین خودم رو روی آب نگاه دارم ولی حس نمی‌کنم که این کافی باشه. یا باید بشه از کشتی فرار کرد و سعی کرد توی دریای خطرناک زنده موند یا اینکه به طرز معجزه آسایی کشتی رو نجات داد.

حتی اگه بتونم از طبقه‌ای که هستم با بالایی برم چیزی جز اندکی زمان بدست نیاوردم.