بر فراز آسمان‌ها
بال‌های جسارت بگشا و بر فراز آسمانِ شدن پر پرواز به رقص آر.
اگرچه اولین مشق شب فراتر از درک و یا شاید حتی فراتر از توان ما بود. اما تکرار آن باعث شد که دست از گزیدن زبان خود برداریم و آواز آرزوها بخوانیم!
سمپاد همچون دیگر مدارس به اکثر ما همنوایی نیاموخت و برخی فرزندان کمال‌گرایش آنچنان مجذوب برتری یافتن شدند که در یاری رساندن به دوستان خویش با حساب و کتابی خاص عمل می‌کردند که او در جاده موفقیت نه درجا بزند و نه بتواند پیشی بگیرد! با این حال بر این نظر هستم که قضاوت این مدارس را باید با توجه به زمان شکل‌گیری و شرایط حاکم بر کشور خودمان بسنجیم؛ بدیهی است که وظیفه هر کشور برآورده کردن این امکانات بر تمامی افراد جامعه است. اما شاهد آن هستیم که مُسکن آن دوران اکنون جزئی از آخرین سنگرهای عدالت آموزشی است. اغراق‌آمیز است که بگویم قالب این مدارس برای تمامی افراد خوش‌ساخت و موجب پیشرفت بوده است. اما این مدارس موهبتی بود تا برخی از افراد جامعه بتوانند برای آینده تحصیلی خود رقابت کنند. بله، دکتر اژه‌ای بستری برای طراحی نقشه‌های جاه طلبانه بوجود آورد تا الگوهایی همچون مریم میرزاخانی، امید کوکبی، رضا امیرخانی و بسیاری دیگر از فرهیختگان شکل بگیرند. بسیاری از ما تلاش کردن تا رسیدن، استوار کردن قصر سست بنیاد امل را وامدار دوران خود در سمپاد هستیم. اگرچه وجود سمپاد و فرصت‌های عدالت آموزشی برای بسیاری از سودجویان تهدید به حساب می‌آمد؛ مانع اصلاح و پیشرفت سمپاد می‌شدند و سعی در تضعیف آن می‌گرفتند. اما تو برای فرزند بلال فروش رو به روی استانداری جنگیدی! این مرغ خسته کنج قفس تو را سپاس می‌گوید. همچون دیگر فرزندان سمپاد که به نیکی از آن دوران یاد می‌کنند به شما درود می‌فرستم.
باشد که روح شما برفراز آسمان رحمت الهی به پرواز در آید.
(لطفا فاتحه‌ای برای ایشان بخوانید.)
