نوای بوشهر

حیدو هدایتی خواننده بوشهری که با دست خالی شروع کرده و پس از چندین سال به تازگی موفق شده اولین آلبوم خودش را منتشر کنه. آهنگ‌های وی را می‌توانید در لینک‌های قرار داده شده دانلود کنید و در صورت تمایل برای حمایت از او آن را خریداری کنید.

هنر حیدو در تقدس بخشی به غم هست. در واقع متن و نحوه خواندنش یادآور متن‌های عاشقانه‌ی شاعرانی هست که باهاشون بزرگ شدیم. همچنین لهجه‌اش برای طرفدارها جذاب هست و به او این امکان رو می‌دهد که از دل بخونه.

عموم خواننده‌ها وقتی که متن غم‌انگیز می‌خوانند آن را با تم شاد ترکیب می‌کنند یا به نحوی از غصه می‌خوانند که سوگ به دل می‌افتد. اما آثار حیدو همانند خلیج‌فارس آرام هستند و به شنونده یک شانه برای تکیه کردن و آرامش گرفتن هدیه می‌دهد.

منگه

حیدو هدایتی

 

احتمالاً مُنگِه (چیزی شبیه غرغر کردن) معروف‌ترین اثر حیدو باشد. شروع این آهنگ شاعرانه برای من یادآور غزل سعدی هست که می‌گوید:

می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم                             خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم

حیدو هم اینطوری شروع می‌کنه:
مو هر جا بِرُم سر وا وِگردانُم تو چشای خو اِت سنبل می‌کارم. 

او به زیبایی انتظار عاشق را به تصویر کشیده، انتظاری که خود هم می‌داند که به احتمال زیاد ثمر بخش نیست اما اندیشیدن به معشوق را به دیگر همنشینی‌ها ترجیح می‌دهد. 

 

تریشکو

حیدو هدایتی

 

تریشکو به معنی رگبار ناگهانی و اشاره به باران‌های بوشهر دارد. باران‌های ناگهانی که گویی قرار است سیل بیاید ولی زود فروکش می‌کند.

در جنوب عموماً از ساز نی‌انبان برای آهنگ‌های شاد و از سنج و دمام برای قالب‌های غم‌انگیز استفاده می‌شود. در این آهنگ هم استفاده از سنج و دمام بسیار مشهود است. البته آهنگ فضای غم‌انگیز ندارد و بیشتر عاشقانه است. عاشق بزرگ شده‌ی مکتب شاعرانی همچون فایز و مفتون است که همچو تریشکو بی‌تابی می‌کند. او می‌گوید:

وقتی که ندارُمت مو اینجا

طیفونن و غُبر و گرد و خاکی

که به تعبیر من دِل عاشق همچون موج دریا است است که سراسیمه به سمت ساحل می‌آید اگرچه از دور مهارنشدی و سهمگین به نظر می‌آید اما رفته رفته که به پای معشوق نزدیک می‌شود آرام می‌گیرد.