ما پوشالی‌ها
۰۴
آذر
بیسکوئیت را طبق عادت می‌ذارم تو چاییم تا خیس بخوره و بعد میخورم. شاید بعضیا بگند که دیگه امیر بزرگ شدی زشته اینطوری بیسکوئیت خوردن!
خب ته این ماجرا چیه اینکه یه عده پی می‌برند که من آدم باکلاسی نیستم؟ کمتر از سنم می‌فهمم؟
خب مگه کشف بزرگیه؟ خودم هم قبلا بهش واقف بودم تازه مگه آدم ایده‌آل وجود داره؟
راهنمایی که بودم سخت بود که تصور کنم که اون معلم سخت‌گیر و جدی من، توی مراسم خواستگاریش چقدر خجالت زده بوده یا اینکه شب‌هایی رو سر چیزهای بی‌ارزش با گریه خوابیده.
آدم‌های موفق توی این دنیا زیاد اومدند و رفتند ولی خب چه از چشم ما پنهون مونده باشه چه نمونده باشه باید قبول کنیم که اون‌ها هم سهم خودشون رو از عقاید مضحک، ریسک‌های بی سرانجام، کارهای ناتمام، آرزوهای نرسیده، انحرافات اخلاقی یا جنسی و... داشته‌اند.
بازیکن‌های فوتبال مشهوری هستند که بر این باور هستند فلان لباس زیرشان برایشان خوش‌شانسی می‌آورد. بازیگران مشهوری هستند که بعد از سال‌ها افشا می‌شود که چه انحرافات اخلاقی یا جنسی داشته‌اند و افراد موفقی همانند استیو جابز اگرچه زیبا سخن می‌گویند و مورد احترام طیف وسیعی از مردمان جهان هستند اگه به زندگی خصوصیاشن نگاه کنیم تصمیم‌هایی اشتباه و ناپسندی توی کارنامه آن‌ها می‌بینیم.
حالا این وسط شاید به خوبیه همسن و سال هامون عمل نکرده باشیم ولی خب نباید ترس از نتونستن یا کم‌باوری خود باعث بشه که جا بزنیم ریسک نکنیم و یا اینکه خودمون رو از لذت‌ها محروم کنیم. با شکست خوردن و مواجه شدن با کمبودهای خود تازه با ابتدا یا میانه راه خیلی از افراد موفق برابری می‌کنیم پس هیچ جای ناامیدی و پا پس کشیدن نیست.
ما همه شبیه به هم هستیم خیلی از مسائل زندگی رو خارج از محیط دانشگاهی زیر سبیلی رد کردیم. همه کمبودهایی نسبت به دیگران داریم ولی کفه ترازو جوری نیست که این کمبودها ما رو بالا نگه داشته باشند و نتونیم پامون رو به زمین آرزوها برسونیم.
واژه نمی‌تونم رو دور بریزید و ریسک کنید هیچ چیز از دست نمیدید. اجازه ندید زمانی برسه که بگید ای کاش برمی‌گشتم عقب و خودم رو بیشتر دوست می‌داشتم؛ فلان ریسک رو می‌کردم؛ چرا الکی خودم رو محدود کردم و ...
خلاصه به اندازه رویاهاتون قدم بردارید.
