شایسته‌سالاری؟

2 سال پیش یکی از دوستام که از من بزرگتر هست بین دو راهی اپلای و سربازی گیر کرده بود. حتی دیگه دفترچه هم فرستاده بود و قرار بود بره. اما به طور خیلی شانسی یک پذیرش از یک دانشگاه استرالیایی، یک رشته چرت گرفت که با استفاده از اون وقت خرید. بعد در این وقت اضافه یک کشور اروپایی هم پذیرش کرد و از کشور فرار کرد. از صمیم قلب براش خوشحالم و چند روز پیش هم که دیدمش با وجود اینکه اونجا تحت فشار درسی و کاری زیادی هست ولی در مجموع برای آینده‌اش مسیر روشن‌تری رو می‌بینه، حتی از نظر اندام هم خیلی متناسب شده بود. در نقطه مقابلش یک دوست دیگه‌ام امسال باز بین همون دو راهی گیر کرده و خب حتی دکتری ایران هم بنظر نمیاد که قبول بشه. این دوستم هم شانسش شاید چیزی کمتر از 10 درصد باشه و من خب نگرانشم. یک پسر 29 ساله بعد این همه درس خوندن در تاپ‌ترین دانشگاه‌های ایران اگه بره سربازی و 31 سالگی برگرده چی ازش باقی می‌مونه؟ این دو دوست من در یک شهر متولد شده‌اند، در یک مدرسه و در یک دانشگاه تحصیل کرده‌اند و رزومه مشابهی دارند. با این وجود یکی شانس آورد و دیگری هنوز در برزخ به سر می‌‌بره. اما می‌دانم که همه به این ماجرا به این دقت نگاه نمی‌کنند و از طرف اطرافیانشون به شکل‌های متفاوتی قضاوت می‌شند. احتمالاً اشخاص دیگری نیز با آن‌ها مقایسه غیر منصفانه می‌شند و فشار بیشتری به روی دوششون میارند.

در مسیر موفقیت زندگی، ثروت و حمایت خانوادگی مهم‌ترین نقش را ایفا می‌کنه شما اگر بخواهید موفقیت را با تلاش و کوشش فردی خودتون کسب کنید و یکی از محدود افرادی باشید که صرفاً روی پای خودش می‌ایسته باشید. برای موفقیت در درجات عالی نیاز حیاتی به مقداری قابل توجهی شانس دارید. عموماً افرادی که از این نعمت‌ها بهره‌مند می‌شند این در نظرشون میاد که آره، این موفقیت‌ها صرفاً به خاطر توانایی‌های فردی خودشون بدست آمده. البته که من نمی‌خوام ارزش کارشون را پایین بیارم ولی مشخصاً می‌دانم داستان محدود به عملکرد فردیشون نیست. 

دوستانه بگویم که اگه شما از این نعمت‌ها بهرمند نشدید اجازه ندید که حس خودکمبینی به شما القا بشه و با این حس مبارزه کنید. دست از تلاش برندارید و خب سعی کنید از مقایسه‌ها دوری کنید. هرکسی شرایط خودش داره و برای نزدیک شدن به موفقیت ما صرفاً می‌تونیم به تلاش ادامه بدیم.