عید دل

نمیدونم بعد از کلی زمان دوباره نوشتن چه مزه‌ای داره. شاید مزه سالاد ماکارونی مادرم رو بده؛ خب خیلی وقته نخوردم 

شاید هم طعم صحبت با خدا رو بده.

دیدی که وقتی با یکی از دوستای صمیمیت همه چی رو ساده می‎گیری. دیر جوابش می‎دی و کمتر اهمیت می‌دی یه دفعه می‌بینی چقدر ازت دور شده؟ یه جورایی این حس امنیت که اون برات میمونه، همه چی رو خراب می‎کنه. چقدر زود افرادی که دوستمون دارند رو از دست می‎دیم.

آدم‌های خاکستری هستیم هیچ وقت ادعا نداشتیم که خوبیم و شاید همین باعث شده که راحت‎تر بپذیریم که کارهای اشتباه رو انجام بدیم. از بس سیاهی زیاد شده انتظار داشتیم ما رو با بدیایی که شاید خیلی به چشم نیاد دوست داشته باشند.

می‎گفتم که تو مونس من در زمان وحشتم و انیس قلبم هستی ولی آداب مهمان‌نوازی رو به جا نیاوردم بسنده کردم به عید دیدنی سالانه شب قدر. دیگه بزرگ شدم انتظار عیدی هم ندارم، می‎گم الان من باید خودم بتونم با مهارت‌هام آرزوهامو بسازم در واقع باید بزرگتر هم بشم و بپذیرم که حتی وقتی تنگنا بودی و بعد از مدت‌ها ازش چیزی خواستی ممکنه قبول نکنه و چقدر تلخه این لحظه‌ها دیگه حتّی بعدش اگه عیدی غیرمنتظره هم بهت بده خوشحالت نمی‎کنه. یه جورایی دیگه از یادت نمیره. اون می‎خواد که این دنیا رو پایان ندونی ولی دلت اجازه نمی‎ده و می‎گه که تحمل این دنیا با این زشتیش همینطور سخته حداقل اونایی که دوستشون دارم رو پیشم نگه‌دار. ولی خب گاهی این درس خشک‎تر از ریاضی میشه. دل آدم قبول نمی‎کنه که صبر کنه برای اون دنیا بنظرش خیلی زمان دوری میاد حالا هرچقدر هم زمان زودتر می‌گذره بیشتر وحشت می‎کنه که وقت این دنیاش داره تمام میشه و کاری نکرده. دلش می‎خواد اینجا مثل ستاره‌ها بدرخشه حالا نه لزوماً پرنور و طولانی مدت ولی بدرخشه؛ البته هر درخشیدنی هم سوختنی لازم داره 

خب فکر کنم وقت خونه تکونی دل رسیده باشه.